Düğünümüz....

16 Mayıs 2011 Pazartesi

Son Nefesine Kadar

perşembe günü sevgilimin ananesi vefat ettiği için yollara düştüm.Yanında olmak istedim.Teselli etmek..ölümün tesellisi var mı ne denir ki..Buz gibi bir kelime..hangi cümle onu ısıtır ki ya da üzüntüsünü azaltır ki..Ne kadar zor o anlar ne diyeceğinizi bilemiyorsunuz..Ağlayışlar,yakarışlar..benden de düşen damlalar..Bütün duygular birbirine karışıyor..Sevdiğimin üzülmesine üzülmem,kendi anananemin aklıma gelmesi,bizimde yaşlanacağımız ve tanışmaya fırsat bulamadığım Fadime Anane..hepsine birden beraber ağladım..En kötüsüde eşinin yani sevdiğmin dedesinin "keşke ikimiz ölseydik" demesi,elini başının arasına alarak ağlaması,bana dönerek "kızım doğruyu söle Fadimem öldü mü" demesi beni mahfetti..Ne diyeceğimi şaşırdım,dondum kaldım.."Melek oldu" dedim..melek oldu anane..Her ölüm erken ölümmüş bunu anladım..
Son nefesinizde sevdiğinizin yanında olması dileğiyle...

2 yorum:

  1. canımmm allah rahmet eylesin =( ben de çok iyi biliyorum bu duygularını kaybetmeyi teselli etmeye çalışmayı çok zor ama zaman tek çare =( nur içinde yatsın ..

    YanıtlaSil
  2. teşekkür ederim güzelim..haklısın zaman unutturmuo ama en azınfdan hafifletiyor..

    YanıtlaSil